Kentlerin, içime doğru uzanan, saplanan yolları neden bu kadar kalabalık? Ben diğer şeylere kıyasla mı ‘ben’im? Onlarla sınanmadığımda, benim ben olduğuma dair bir işaret kalmaz mı? Öyleyse neden kentten uzaklarda, kendime dair işaretlere yaklaşıyorum? Ve neden orada buluştuğum işaretler, kentteki görüntüme eklenemiyor? Hatta eksilmeye, dışarı çıkmaya, çıkarılmaya, kusulmaya yöneliyor? Sıfatlar özneleri bu denli gölgeliyorsa, eylemlerimin sahibi de ben değil miyim? Aşık olunan sıfatlarımsa ve aşık olduğum da sıfatlarsa, özneler arasında yaşananların gerçekliği güvenilir mi?Aklımın zehrini fark ettim. Zehirsiz bölgenin tehlikesini göze aldımsa da, yasağını delemedim. İtiraf ediyorum. Ben artık tanımladığınız ‘ben’im ve de başka hiçbir şey… **************************************** Why are the roads that penetrate into me within cities so crowded? Am I only ‘me’ in comparison to other things? If I’m not tested against them, will there be no sign left to indicate that I am myself? So why do I approach the signs about myself away from the city? And why can’t those signs I encounter there be integrated into my image in the city? Do they even tend to diminish, to depart, to be expelled, or to be vomited out? If adjectives overshadow subjects to such an extent, am I not the owner of my actions? If the adjectives I am in love with become the object of my affection and what I am in love with are adjectives, can the reality of experiences between subjects be trusted? I have realized the venom of my mind. Although I have acknowledged the danger of a venom-free zone, I have not violated its prohibition. I confess. I am now the ‘me’ you have defined, and nothing else…