Yolun önceden kat edilmemiş olmasının güvencesi, onun mizacına sahip bir kimsenin ilk kez bu yolu izlemesinden ileri gelir. Başkasından ayrı olmayan bir kendiliğe kulak vererek yönüne meyletmesi yeterlidir. Diğer türlü, yönsüz bir şekilde yol alır; yürümesi keyfi bir nitelik edinir. “Kişi, kendi belirlemesini bulacaksa, gelişigüzellikle savaşır”. Uygar kişinin yön bilgisiyle aldığı yol, ara yerler ve zamanlarda karşılaştığı başkaları, bu kendiliğin yeniden yapılanmasına ve farklı yönelimler, “çizgiler” edinmesine sebep olur. Belli bir yöne yönelmiş kişinin yüzü, onun kendiliğine ait çizgiler taşır. Kararlı bir yürüme ve yol alma, yüzü, sureti olmakla ilişkilidir. Yol, ölene kadar yeniden tashih edilmesi gereken bu yüzün ve mizacın kendini yarattığı açıklıktır. Yüz, yönüne karar veren, kararlı bir şekilde yol alanın mizacının okunaklı olduğu derinlikli bir yüzeydir. Mizaç sahibi uygar kişinin yavaşlık tecrübesine her zaman bir hızlanma edimi eklenir. Ama yaşıyor olmanın belirtisi böyle bir hız ve yavaşlık çevriminde ihtiyatlı olmak gereklidir. “Kişi çok uzun süre durursa, çöker; ama, çok fazla hızlanırsa da, düşer” .Bu melekeye sahip olanlar için, önceden yürünmemiş yollarda, yalnız başına yürüme poetikası yaşam bulur. “Açılmamış, belirsiz yollarda” yürüyen romantikle, artık böyle yolların kalmadığına dair sezgisiyle yerinde duran, içeri ve dışarı tüm yolların yürünmüş olduğunu düşünen bedbaht varoluşçu arasında salınan bir yürüyüşçü, sadece yola çıkmak için yürümeye başlar bazen. Eylemin nedeni ve sonucu fiilin kendisi olur; yürümek için yürür, özel bir yürüme sevgisiyle ‘yol ‘alır.Bu sayede yürümek fiilinin, kendi yolunu, manzarasını ve hakikatini yarattığına tanık olur. **************************************** The assurance that a road has not been previously traveled comes from a person with a similar temperament taking this road for the first time. All they need to do is follow their own intuition without being dependent on anyone else. Otherwise, they will walk aimlessly and their walk will become arbitrary: “If one is to find one’s own direction, one must wade through and fight the arbitrary.” The path taken by a civilized person guided by directions leads to encounters with others and different orientations, “lines” that cause the restructuring of this self and the acquisition of different orientations. The face of a person who is directed toward a certain path carries the lines of their own temperament. A resolute walking and traveling are related to the countenance and the surface that the temperament creates, which is the openness of the path that must be revised until death. For those with this temperament, a slowing-down experience is always accompanied by a speeding-up motion. But caution is necessary in this cycle of speed and slowness, which is a sign of being alive: “If one stands still for too long, one collapses, but if one goes too fast, one falls.” For them, a poetic of walking alone on previously untraveled roads comes to life. Sometimes, a walker swings between a romantic who walks “on unopened, undefined roads” and a wretched existentialist who thinks that there are no such roads left, believing that all roads have been walked both inside and outside. The reason and the result of the action become the action itself; they walk for the sake of walking, advancing with a special love for walking. In this way, they witness how the act of walking creates its own path, scenery, and truth.